Γράφει ο Τζουμερκιώτης Δημήτρης, θεολόγος εκπαιδευτικός, Διευθυντής
του Γυμνασίου Μοναστηρακίου
«Δικαίων ψυχαὶ ἐν χειρὶ Θεοῦ, καὶ οὐ μὴ ἅψηται αὐτῶν βάσανος». (Σοφ.
Σολ. 3,1)
Ο χρόνος κυλάει και σμιλεύει τις καρδιές με υπομονή και καρτερία. Αυτές τις
ημέρες συμπληρώνονται δεκαοκτώ χρόνια από την κοίμηση του μακαριστού
και αοιδίμου γέροντα Αρχιμανδρίτη Παγκρατίου Μπομπόλη. Ο γράφων είχε
την ιδιαίτερη ευλογία να ζήσει κοντά στον γέροντα και να ευεργετηθεί
πολλαπλώς και ποικιλοτρόπως. Ο γέροντας αποτελεί σπουδαίο πνευματικό
κεφάλαιο όχι μόνο για το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου Δρυμού αλλά για
ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή. Η βιοτή του συνώνυμο της ανιδιοτελούς
αγάπης, της θυσιαστικής προσφοράς και της αρετής της διάκρισης. Η
προσευχή του διάπυρη. Η ταπείνωσή του παροιμιώδης. Η άσκησή του
αγγελική. Η ελεημοσύνη του παραδειγματική. Ο γέροντας Παγκράτιος
ανέπαυσε στο πετραχήλι του κάθε κουρασμένο και φορτωμένο. Έγινε τα
πάντα για όλους ώστε να γευθούν κάτι από το έλεος και την αγάπη του Θεού.
Έκανε την καρδιά του χίλια κομμάτια και την μοίρασε σε κάθε αναγκεμένο.
Δώρισε κάθε ικμάδα του στον πλησίον, μιμούμενος την θεία φιλανθρωπία. Κι
ο Θεός τον πλούτισε με πολλά χαρίσματα γιατί δεν κράτησε τίποτα για τον
εαυτό του.
Αγαπημένε και αλησμόνητε γέροντά μου, τούτα τα λίγα λόγια είναι κομμάτι
μιας ψυχής που εσύ ανέθρεψες πνευματικά. Είναι ελάχιστο αντίδωρο
ευγνωμοσύνης για όσες χαρές και χάριτες της πρόσφερες. Η παρουσία σου
αισθητή και ζώσα σαν καιόμενη λαμπάδα που φωτίζει το δρόμο μας. Είμαι
σίγουρος ότι βρίσκεσαι στην αγκαλιά του Θεού και προσεύχεσαι για όλους
μας.
Είη η μνήμη Παγκρατίου Ιερομονάχου αιωνία και άληστος! Αμήν!
